Σήμερα 3 Οκτώβρη, την ώρα που έπινα καφέ στο αγαπημένο μου καφενείο στη γειτονιά μου, τσούπ περνάει μπροστά από τη μύτη μου – δηλ. πολύ κοντά μου,δεν είμαι και πινόκιο…- ένας μικρός σπουργίτης. Ένα στρουθίον.
Έκανε μια βόλτα πάνω από το κεφάλι μου και προσγειώθηκε στο τραπεζάκι πλάι στο πιατάκι του καφέ.
Μια κοιτούσε εμένα, μια το μπισκότο που θα του έμοιαζε ολόκληρος λόφος, τόσο μικρό πουλάκι ήταν.
Το πλησίασα και είδα τα μικρά μαύρα μάτια του. Μέσα τους διέκρινα τον ουρανό σαν σε καθρέφτη.
Εκατοντάδες πουλιά φτεροκοπούσαν σε σμήνη για να μεταναστεύσουν.
Τα τριγωνικά σχήματα ανάμεσα στα σύννεφα διαδέχονταν το ένα το άλλο.
Ένας υπερβατικός μηχανισμός ένωνε το σύμπαν με τα πουλιά.
Αφρική -Αλάσκα- Αφρική…
Αέναες αερογέφυρες των πόλων της γης.
Σαν τους ανθρώπους που μεταναστεύουν αιώνες τώρα, όπως στις μέρες μας, κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες για καλύτερη διαβίωση με σκοπό την επιβίωση.
Σαν τα πουλιά είμαστε και εμείς εύθραυστοι και δυνατοί.
Είδα μέσα από τα μάτια του σπουργίτη, σκούρες τυρκουάζ λίμνες γεμάτες με μικρά χρωματιστά στίγματα.
Ήταν το ροζ των φλαμίνγκο, το λευκό των κύκνων και των ερωδιών, το γκρίζο των χηνών.
Ο ήχος τους παγκόσμιος, ουράνιες αρμονίες.
Ένοιωσα το φτεροκόπημά τους μέσα στο στέρνο μου την ώρα που όλα μαζί απογειώνονται και έχουν τη δυναμική συμφωνίας του Μπετόβεν…
μια δροσιά στο μέτωπό μου, σαν φτερούγισμα, με έφερε στο παρόν.
Το μπισκότο έλειπε από το πιατάκι, ένα μικρό πούπουλο ετοιμαζόταν να καθίσει νωχελικά στη θέση του.
Το πουλί είχε πετάξει.
Λήδα Βαρβαρούση
εικονογράφηση από το βιβλίο ” Ο μικρός απόλλωνας” της Βούλας Μάστορη, εκδ. Πατάκη